Yüzüme Oyulan Havva

incelen uykum kadife bir hatıranın önünde soyunuyor üstünden geçmeyeceğim bir sırat taşıyorum irademin altında aldığım onca nefesin yarısında sınandığım sabahlar bilişimin tanrıdan kaçırdıklarıyla örüyor dünyamı hiçbir orana girmeyen yüzüm gözüm nasıl ekildiğini bilmediğim tohumu koparıp atıyor içimden bunca kuyu bir gün öleceğim için kazılıyor her yere hamile bir tarla mağlubiyetimi büyütüyor karnında ne hikmetse bir avuç suyla koyduğunu çoğaltan toprak insanı çürütüyor belki ölülerin mahsul vermediği bir yer vardı gözünü çevir ve gezdir masumun oğlu herkesin kendi iradesiyle yaratıldığı laftı tanrı elma kokuları arasında havva'yı âdem'i yenmesi için yarattı